Zaburzenie niepohamowanego apetytu jest najczęstszym zaburzeniem odżywiania, obejmującym odcinki skrajnego przejedzenia. Dotyka ono zarówno kobiet jak i mężczyzn, a większość poszkodowanych ma nadwagę lub otyłość. W przeciwieństwie do bulimii, nie ma związku z wypłukiwaniem nadmiaru kalorii przez wymioty, głodówki lub intensywne ćwiczenia.
Zespół gwałtownego objadania, może wystąpić w każdym wieku, najczęściej objawia się u ludzi w średnim wieku. Stan ten może prowadzić do poważnych problemów, takich jak cukrzyca typu 2, choroby serca i nadciśnienie.
Objawem niepohamowanego apetytu jest więcej niż tylko przejadanie się od czasu do czasu. Osoby cierpiące na ten syndrom tracą kontrolę związaną z jedzeniem. Mogą jeść szybko, niepohamowanie, gdy nie są głodni, jeść, dopóki nie napełnią się aż do bólu.
Powoduje to takie odczucia jak m.in. niepokój, stres lub depresja.
Po epizodzie objadania, chorzy mogą czuć się winni, zawstydzeni. Może to spowodować błędne koło, które prowadzi do dalszych kroków pójścia na łatwiznę. Poczucie winy często powoduje u ludzi, ukrycie problemu, co jest trudne do wykrycia lub prawidłowego zdiagnozowania.
Wahania wagi są typowym objawem gwałtownego objadania. Próby odchudzania nie mogą być skuteczne do czasu wyodrębnienia zachowań kontrolowanych.
Jedynym diagnostycznym znakiem gwałtownego objadania jest objadanie się co najmniej dwa razy w tygodniu przez okres sześciu miesięcy lub dłużej. Jak wspomniano, ludzie mogą ukrywać ten problem tak, aby było to trudne do zdiagnozowania. Proces diagnostyczny zwykle obejmuje również badanie lekarskie i dokładne badanie historii rodzinnej, historii medycznej i nawyków żywieniowych.
Połączenie ww czynników może być wykorzystywane do zarządzania gwałtownym objadaniem. Terapia poznawczo-behawioralna może pomóc w identyfikacji i zmiany niezdrowych wzorców myślowych, które prowadzą do epizodów które nie dają wytrwałości objadającemu się w kontrolowaniu siebie.Inne przydatne metody leczenia obejmują doradztwo w odżywianiu, terapie rodzinną i grupy wsparcia. Programy odchudzające mogą pomóc cierpiącym osiągnąć i utrzymać zdrową wagę. Leki mogą być przepisywane do pomocy w zarządzaniu depresją, jeśli jest ona obecna.
Anoreksja – jadłowstręt psychiczny jest stanem charakteryzującym się strachem przed przybraniem na wadze, głodzenie się. Anoreksja jest bardziej powszechna u kobiet, ale występuje u także u mężczyzn. Czasami zmiana sposobu życia lub traumatyczne wydarzenie, mogą być związane z rozwojem choroby. Anoreksja stwarza poważne zagrożenie dla zdrowia, ale może być skutecznie leczona.
Ci, którzy cierpią na anoreksję przyjmują wiele strategii, które powodują ,że chudną. Oprócz zagładzania , mogą nadużywać leków moczopędnych lub przeczyszczających lub brać tabletki odchudzające.
Wiele osób z anoreksją ma obsesję na punkcie jedzenia – myślą o tym stale, chociaż mało ale ciągle jedzą. Inne zachowania mogą obejmować liczenie kalorii, starannego porcjowania żywności lub spożywania bardzo niewielkiej ilości żywności.
Jeszcze inni mogą poruszać się po kuchni bez potrzeby jedzenia.
Pomimo szczupłego wyglądu, ludzie z anoreksją zwykle postrzegają siebie jako tłustych lub z nadwagą. Mogą być krytyczni i perfekcjonistyczni w stosunku do siebie. Chęć osiągnięcia idealnego ciała może stać się zagrażającą ich życiu obsesją.
Anoreksja może powodować długo utrzymujące się problemy zdrowotne, w tym rozrzedzenie kości, anemie, uszkodzenie serca i niewydolności narządowej. Może to doprowadzić do śmierci.
Typowe oznaki i objawy anoreksji są następujące:
• Żółtawa skóra
• Łamliwe paznokcie i włosy
• Wrażliwość na zimno
• Letarg
• Zaparcia
• Brak miesiączki
• Utrata miesiączki
Do zdiagnozowania anoreksji przeprowadzane są badania, aby wykluczyć inne przyczyny utraty masy ciała i wyniszczenia. Typowe objawy obejmują więcej niż 85% utraty normalnej wagi, strach przybierania na wadze. Uzyskanie szybkiej diagnozy jest ważne, ponieważ stan ten może mieć poważne konsekwencje dla zdrowia.
Terapia rodzin, w tym rodziców, jest pomocna dla młodych ludzi z anoreksją. Porady żywienieniowe są częścią skutecznego leczenia. Leczenie ma trzy główne cele:
• Przywracanie prawidłowej wagi ciała
• Zmniejszenie myśli lub zachowań, które mogłyby prowadzić do nawrotu
• Zarządzanie towarzyszące problemom psychologicznym
Leki, w tym leki przeciwdepresyjne, przepisywane są do pomocy w zarządzaniu problemami anoreksji w tym wahaniami nastroju. Leki są skuteczne dla jednych, podczas gdy inni mogą mieć nawroty choroby. Metoda połączenia leków oraz psychoterapii wydaje się być najbardziej skuteczna.
Bulimia charakteryzuje się wypłukiwaniem układu pokarmowego. Oczyszczanie następuje przez wywoływanie wymiotów, ale może również obejmować nadużywaniu tabletek odchudzających, środków przeczyszczających, moczopędnych, lub nadmiernego wysiłku. Dotyczy ona bardziej kobiet niż mężczyzn i często rozwija się u nastolatków .Uważa się, że czynniki eskalujące bulimie to stresujące życie, czynniki biologiczne, oraz presja społeczna, by być szczupłym. Leczenie w tym przypadku może pomóc najefektywniej w odróżnieniu do wyżej wymienionych przypadków zaburzeń odchudzania.
Dla osoby z bulimią, pójścia na skróty i oczyszczanie układu pokarmowego, może wystąpić wiele razy w ciągu jednego dnia lub kilka razy w tygodniu. Oczyszczanie może obejmować takie zachowania jak wywoływanie wymiotów,branie środków przeczyszczających lub nadmierne ćwiczenia fizyczne.
W przeciwieństwie do anoreksji, bulimia charakteryzuje się z reguły normalną masą ciała lub lekką nadwagą. Osoby na nią cierpiące odczuwają intensywny strach przybierania na wadze.
Cykl objadania i płukania z treści pokarmowej organizmu powiązany jest z próbą zwalczania negatywnych myśli u większości ludzi z bulimią. Mogą doświadczać depresji lub lęku. Inni mogą walczyć z nadużywaniem substancji i używek. Inne objawy mogą obejmować zmiany nastroju.
Objadanie i oczyszczanie organizmu powoduje następujące objawy fizyczne:
• Ból gardła
• Zgaga
• Zaparcia
• Nieregularne miesiączki
• Odwodnienie
• Zaburzenia równowagi elektrolitów we krwi (które mogą prowadzić do problemów z sercem)
Fakt, że wiele osób próbuje ukryć “sztuczne” objadanie się i wypróżnianie, powoduje trudność w zdiagnozowaniu bulimii. Do postawienia diagnozy, lekarz poprosi o informacje na temat: zwyczajów żywieniowych pacjenta i jego historii.
Wczesne rozpoznanie i leczenie feruje najlepsze szanse na pomyślny wynik póżniejszego leczenia.
Podobnie jak w przypadku innych zaburzeń jedzenia, najbardziej skuteczne leczenie bulimii stanowi kombinacja rozwiązań psychoterapii i leków przeciwdepresyjnych.
