Uczelnie Medyczne w Polsce

Następujące uczelnie kształcą kadrę medyczną wyższego stopnia:

1. Gdański Uniwersytet Medyczny

2. Pomorski Uniwersytet Medyczny w Szczecinie

3. Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach

4. Wydział Lekarski z Oddziałem Lekarsko-Dentystycznym w Zabrzu

5. Uniwersytet Jagielloński w Krakowie Collegium Medicum

6. Uniwersytet Medyczny im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu

7. Wydział Nauk Medycznych Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie

8. Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu

9. Uniwersytet Medyczny w Białymstoku

10. Uniwersytet Medyczny w Lublinie

11. Uniwersytet Medyczny w Łodzi

12. Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

13. Collegium Medicum im. L. Rydygiera w Bydgoszczy

14. Warszawski Uniwersytet Medyczny

15. Wydział Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach

16. Państwowa Medyczna Wyższa Szkoła Zawodowa w Opolu

17. Wydział Medyczny Uniwersytetu Rzeszowskiego

18. Wyższa Szkoła Medyczna w Legnicy

Wojskowe:

20. Uniwersytet Medyczny w Łodzi 

21. Wojskowe Centrum Kształcenia Medycznego im. gen. bryg. dr. med. Stefana Hubickiego w Łodzi

 

Kierunki lekarskie 2017:

• Wydział Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach

• Wydział Medyczny Uniwersytetu Rzeszowskiego

• Wydział Pedagogiki, Socjologii i Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Zielonogórskiego

• Wydział Zdrowia i Nauk Medycznych Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego

• Uczelnia Łazarskiego w Warszawie. Badania kliniczne w szpitalu MSWiA w Warszawie

• Wydział Przyrodniczo-Techniczny Uniwersytetu Opolskiego

Specjalności lekarskie

Znaczny rozwój nauk medycznych spowodował konieczność wprowadzenia specjalizacji podstawowych i szczegółowych. Tytuł lekarza specjalisty w danej specjalności medycznej uzyskuje się po odbyciu trwającego zwykle 5-6 lat szkolenia w trakcie pracy zawodowej. Szkolenie lekarza przed uzyskaniem tytułu specjalisty w szczegółowej specjalności (tj. możliwej do uzyskania dopiero po zakończeniu szkolenia w podstawowej specjalności) ze względu na procedury administracyjne oraz wymogi formalne trwa zwykle około 15-20 lat, licząc od momentu rozpoczęcia studiów.

Do roku 1999 r. obowiązywał dwustopniowy system specjalizacji. Po dwóch – trzech latach szkolenia lekarz otrzymywał tytuł “lekarza danej specjalności” np. lekarz chorób wewnętrznych – tzw. I stopień specjalizacji. Jeśli zdecydował się na kontynuowanie specjalizacji, mógł zdobyć tzw. specjalizację II stopnia i tytuł “lekarza specjalisty” danej specjalności – np. lekarz specjalista chorób wewnętrznych. Ordynatorem oddziału może zostać tylko lekarz specjalista (II stopnia) w danej specjalności. System ten nie dotyczył specjalizacji uzyskiwanych po zdobyciu innej (specjalizacji szczegółowych), gdzie obowiązywał system jednostopniowy.

Lista specjalizacji lekarzy wygląda następująco:

1. Alergologia
2. Anestezjologia i intensywna terapia
3. Angiologia
4. Audiologia i foniatria
5. Balneologia i medycyna fizykalna
6. Chirurgia dziecięca
7. Chirurgia klatki piersiowej
8. Chirurgia naczyniowa
9. Chirurgia ogólna
10. Chirurgia onkologiczna
11. Chirurgia plastyczna
12. Chirurgia szczękowo-twarzowa
13. Choroby płuc
14. Choroby płuc dzieci
15. Choroby wewnętrzne
16. Choroby zakaźne
17. Dermatologia i wenerologia
18. Diabetologia
19. Diagnostyka laboratoryjna
20. Endokrynologia
21. Endokrynologia ginekologiczna i rozrodczość
22. Endokrynologia i diabetologia dziecięca
23. Epidemiologia
24. Farmakologia kliniczna
25. Gastroenterologia
26. Gastroenterologia dziecięca
27. Genetyka kliniczna
28. Geriatria
29. Ginekologia onkologiczna
30. Hematologia
31. Hipertensjologia
32. Immunologia kliniczna
33. Intensywna terapia
34. Kardiochirurgia
35. Kardiologia
36. Kardiologia dziecięca
37. Medycyna lotnicza
38. Medycyna morska i tropikalna
39. Medycyna nuklearna
40. Medycyna paliatywna
41. Medycyna pracy
42. Medycyna ratunkowa
43. Medycyna rodzinna
44. Medycyna sądowa
45. Medycyna sportowa
46. Mikrobiologia lekarska
47. Nefrologia
48. Nefrologia dziecięca
49. Neonatologia
50. Neurochirurgia
51. Neurologia
52. Neurologia dziecięca
53. Neuropatologia
54. Okulistyka
55. Onkologia i hematologia dziecięca
56. Onkologia kliniczna
57. Ortopedia i traumatologia narządu ruchu
58. Otorynolaryngologia
59. Otorynolaryngologia dziecięca
60. Patomorfologia
61. Pediatria
62. Pediatria metaboliczna
63. Perinatologia
64. Położnictwo i ginekologia
65. Psychiatria
66. Psychiatria dzieci i młodzieży
67. Radiologia i diagnostyka obrazowa
68. Radioterapia onkologiczna
69. Rehabilitacja medyczna
70. Reumatologia
71. Seksuologia
72. Toksykologia kliniczna
73. Transfuzjologia kliniczna
74. Transplantologia kliniczna
75. Urologia
76. Urologia dziecięca
77. Zdrowie publiczne

 

 

System specjalizacji opiera się na modułach. Część specjalizacji występuje jako moduł jednolity, część natomiast jest podzielona na moduł podstawowy i specjalistyczny (z czego moduł podstawowy może być wspólny dla kilku specjalizacji jednocześnie). Dla przykładu, ukończenie modułu podstawowego w zakresie chirurgii ogólnej (trwa 2 lata) upoważnia do podjęcia modułu specjalistycznego ze specjalizacji:

 

Chirurgia dziecięca (kolejne 4 lata)

Chirurgia klatki piersiowej (kolejne 4 lata)

Chirurgia naczyniowa (kolejne 4 lata)

Chirurgia ogólna (kolejne 4 lata)

Chirurgia onkologiczna (kolejne 4 lata)

Chirurgia plastyczna (kolejne 4 lata)

Wykaz modułów podstawowych:

moduł podstawowy w zakresie chirurgii ogólnej

moduł podstawowy w zakresie chorób wewnętrznych

moduł podstawowy w zakresie otorynolaryngologii

moduł podstawowy w zakresie patomorfologii

moduł podstawowy w zakresie pediatrii.

 

Moduły jednolite trwałą od 4 do 6 lat. Moduły podstawowe wraz z modułami specjalistycznymi od 4 do 7-10 lat (najdłużej transplantologia kliniczna). W niektórych wypadkach potrzebne jest uzyskanie jednej ze specjalizacji w pierwszej kolejności, żeby móc przystąpić do danego modułu specjalistycznego, np. ukończona specjalizacja II stopnia (dawniej) lub tytuł specjalisty w dziedzinie położnictwa i ginekologii upoważnia do rozpoczęcia modułu specjalistycznego z endokrynologii ginekologicznej i rozrodczości lub ginekologii onkologicznej.

Natomiast lekarze dentyści mogą specjalizować się w następujących specjalnościach

1. Chirurgia stomatologiczna
2. Chirurgia szczękowo-twarzowa
3. Ortodoncja
4. Periodontologia
5. Protetyka stomatologiczna
6. Stomatologia dziecięca
7. Stomatologia zachowawcza z endodoncją
8. Zdrowie publiczne
9. Epidemiologia

 

Specjalizacje te odbywają się na zasadzie modułów jednolitych trwających od 3 do 6 lat (najdłużej chirurgia twarzowo-szczękowa).

Dwustopniowy system specjalizacji w Polsce wprowadzono po II wojnie światowej ze względu na ogromny niedobór kadry lekarskiej i konieczność skróconego szkolenia specjalistów oraz chęć jak najszybszego “poprawienia” danych statystycznych dotyczących liczby specjalistów (w statystykach podawano łączną liczbę specjalistów bez informacji o stopniu). W tym ostatnim aspekcie Polska wzorowała się na ZSRR, gdzie istniały nawet 3 stopnie specjalizacji. W systemie dwustopniowym przeważnie stosowano zasadę trzyletniej specjalizacji I stopnia i dwuletniej II stopnia.

Dość szybko system dwustopniowy uległ wynaturzeniom, które trwały aż do jego zniesienia:

zmniejszał się odsetek specjalistów I stopnia rozpoczynających specjalizację II stopnia — w najmniejszym stopniu proces ten dotyczył mało popularnych specjalności, jak np.medycyna sądowa, mikrobiologia, patomorfologia (tam był największy niedobór specjalistów) oraz lekarzy zatrudnionych w ośrodkach związanych z uczelniami medycznymi (tam konieczność zdobycia II stopnia wiązała się z warunkami zatrudnienia); w pozostałych sytuacjach II stopień zaczynali przede wszystkim ci, którzy chcieli ubiegać się o ordynaturę i mieli szansę jej uzyskania. Przyczyny nierozpoczynania II stopnia, to przeważnie:

• działania przełożonych (w prowincjonalnych szpitalach często ordynatorzy w obawie przed “konkurencją” utrudniali rozwój zawodowy innym lekarzom ze swego oddziału);
• brak wyraźnych korzyści ze zdobycia II stopnia, jeśli ktoś nie chciał się starać o ordynaturę, ponieważ zarówno specjalista I, jak i II stopnia mógł otworzyć gabinet prywatny.
• coraz częściej wydłużał się okres szkolenia specjalizacyjnego (szczególnie w II stopniu) nawet do kilkunastu i 20 lat;
• zmniejszał się odsetek osób rozpoczynających specjalizacje szczegółowe.

Tytuł lekarza otrzymują także absolwenci medycyny weterynaryjnej (lekarz weterynarii) oraz stomatologii (lekarz dentysta). Absolwenci kierunku lekarskiego uzyskują tytuł zawodowy “lekarza”, choć w powszechnym użyciu jest nie posiadający umocowania prawnego zwrot “lekarz medycyny”.

 

żródło:

Witold Doroszewski (red.): lekarz. W: Słownik języka polskiego [on-line]. PWN.

W: Słownik języka polskiego [on-line]. PWN.

Ustawa z dnia 28 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Dz. U. z 2011 r. Nr 113, poz. 658.

Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 września 2011 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Art. 2. Dz. U. z 2011 r. Nr 277, poz. 1634.

Ustawa z dnia 18 marca 2008 r. o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Dz. U. z  2008  r. Nr  63 , poz.  394.

Załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 stycznia 2007 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U. z 2008 r. Nr 170, poz. 1050)

http://www.mz.gov.pl/wwwmz/index?mr=q491&ms=383&ml=pl&mi=383&mx=0&mt=&my=767&ma=031371

Wikipedia

Załącznik numer 1 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 stycznia 2013 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów

Załącznik numer 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 stycznia 2013 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów